ΕΠΟΜΕΝΗ
ΕΚΘΕΣΗ

ΔΑΦΝΗ ΒΛΑΣΙΔΟΥ - ΦΕΝΟΚ - ΜΑΡΙΑ ΤΣΕΣΜΕΛΗ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΠΑΣ

16-01-2025

Νέοι Καλλιτέχνες Δάφνη Βλασίδου_Μαρία Τσεσμελή_Φένοκ_Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς 16.01 – 07.02.2025 Εγκαίνια Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2025, 18.00 – 21.30 Η Δάφνη Βλασίδου στα έργα της αποδομεί και ανακατασκευάζει στιγμές παγωμένες στο χρόνο, προσπαθώντας να δώσει ζωή σε ξεχασμένα θραύσματα αναμνήσεων. Οι παλιές φωτογραφίες που χρησιμοποιεί προέρχονται συνήθως από παλαιοπωλεία, ενώ οι σύγχρονες φωτογραφίες των κολάζ απεικονίζουν πάντα αγνώστους. Μέσα από τη σύνθεση φωτογραφιών και αναμνήσεων που έχουν ήδη απορριφθεί επιδιώκει να προκαλέσει μία αίσθηση περιέργειας και ενδοσκόπησης, προσκαλώντας τους θεατές να αναλογιστούν και να αμφισβητήσουν την αντιληπτή αξία των στιγμών που παραδίδονται στη λήθη, καθώς και της σχέσης τους με τις δικές τους μνήμες. Στόχος δεν είναι μόνο ο επαναπροσδιορισμός της αξίας των ξεχασμένων στιγμών, αλλά και η δημιουργία μίας νέας και συνεχώς μεταβαλλόμενης συλλογικής μνήμης- μία απόδειξη της διαρκούς εξέλιξης της ανθρώπινης εμπειρίας. Το παρόν κειμενικό έργο της Μαρίας Τσεσμελή έχει ως αφετηρία την αυτόματη γραφή. Προσωπικές σκέψεις καταγράφονται σε ενιαία κείμενα , με τις λέξεις να γίνονται το μέσο προς το οπτικό αποτέλεσμα. Κεντρικό πυρήνα της ενότητας αποτελεί η επάλληλη επανάληψη, η οποία λειτουργεί ως μια πρακτική συναισθηματικής αποσυμφόρησης. Μια προσπάθεια απεμπλοκής από την φόρτιση ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης . Ως προς τη θεματική, εφαλτήριο αποτελούν γεγονότα της επικαιρότητας. Οι καταστροφές και οι απώλειες, φυσικές ή μη, αποτελούν σημείο αναφοράς για να αναστοχαστούμε την κοινωνική θέση του ατόμου. Καίριες αναζητήσεις και χρόνια ερωτήματα, σχετικά με την ατομική και συλλογική ταυτότητα, αναπτύσσονται σε καθολικές ανησυχίες της ανθρώπινης φύσης. Πρόκειται για τα διαχρονικά ζητήματα ζωής και θανάτου, απώλειας και μνήμης, όπως αυτά συναντώνται στη γκροτέσκα γλώσσα του Edgar Allan Poe και στα έντονα κοινωνικά και υπαρξιακά έργα του Franz Kafka. Στα έργα του Φένοκ, διαδρομές με αντικείμενα - σύμβολα και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, η ελληνική επαρχία και οι άδειοι δρόμοι της που είναι διάσπαρτοι από εικονοστάσια (στοιχεία της παράδοσης) και ταυτόχρονα, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανθρωπολογία του τοπίου, γίνεται φαινομενολογία του (1)*. Αυτά τα αρχιτεκτονήματα που συναντάμε σε όλη τη χώρα, πέρα από τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα, είναι εθιμοτυπικές κατασκευές που σημαίνουν τη συνάντηση του θαύματος και του δράματος, της ζωής και του θανάτου – χωρίς ποτέ να ξέρουμε ποια από τις δύο δυνάμεις υπερίσχυσε σε κάθε περίπτωση. (1)* Με σημείο εκκίνησης την συνειδητή εμπειρία των φαινομένων, εξάγονται τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αντιληπτικής διαδικασίας και η οντότητα των εμπειριών (Edmund Husserl). Η καλλιτεχνική δραστηριότητά του Κωνσταντίνου Χατζηπαπά ,εστιάζει στα πεδία της ζωγραφικής, του σχεδίου και των εγκαταστάσεων με κύριο άξονα τη θεματολογία της απώλειας. Μέσα από σπουδές της διαδικασίας της αποσύνθεσης των σταφυλιών αλλά και ερευνητικές προσεγγίσεις της έννοιας του κενού και του μαύρου χρώματος, ο καλλιτέχνης εμβαθύνει στη θεματική της απώλειας και σε όψεις που σχετίζονται με αυτήν, όπως η γήρανση, ο θάνατος και η μετάβαση, με σκοπό να τις καταστήσει προσιτές στο θεατή και να μετριάσει το υπαρξιακό άγχος γύρω από τη φύση τους.