“Empty Shaping" Διάρκεια έκθεσης 04-05 μέχρι 31-05-2023 Η φόρμα είναι ισομορφική στην εικαστική γλώσσα με το σχήμα και τελικά με τη μορφή του αντικειμένου τέχνης. Το περιεχόμενο παράγεται από τη μορφή και αντίστροφα. Τι όμως περικλείει ένα σχήμα; Το κενό ως μια θεμελιώδη διάσταση της υπόστασης του. Όπως το βάζο του Χάιντεγκερ που υπάρχει μέσα από το κενό ή αλλιώς το κενό είναι το σχεδίασμα του βάζου. Η αναμέτρηση λοιπόν με το ερώτημα της κενότητας σε σχέση με την αισθητική εμπειρία της οποιασδήποτε μορφής ενέχει τα χαρακτηριστικά μιας διαλεκτικής του αισθητικού με τη φόρμα και την πολλαπλότητα του παραγόμενου αντικειμένου, που κατονομάζουμε έργο τέχνης. Από την αναπαράσταση μέχρι την εννοιακή λογική και μέσα από την ελευθεριότητα της μη-καθολικότητας της αισθητικής στο μέτρο μιας έκθεσης που περιέχει την αντίφαση των πιο πάνω σχέσεων, ορίζεται μέσα από την εικαστική γλώσσα η έννοια του κενού. Το κενό ως χωρικότητα του άδειου χώρου, το κενό ως φιλοσοφική θεώρηση, το κενό ως αναπαράσταση της δομικής έλλειψης του υποκειμένου που κανένα αντικείμενο δεν την «καλύπτει». Ο κενός εκθεσιακός χώρος υποδέχεται ετερόμορφα αντικείμενα τα οποία υπερ-προσδιορίζουν το κενό είτε ως αντεστραμμένες εκδοχές μιας συλλογιστικής της «πτήσης» ως έννοιας του ενδιάμεσου κενού στην ποιητική του Ουίλιαμ Μπλέικ μέσα από την εικόνα των fly ως μύγα-πτήση(Κοντοσφύρης), το μεταλλικό σχεδίασμα του αρχετυπικού του σταυρού ως άλλης κενότητας(Σέντζας) και τελικά στην εγκατάσταση-έννοια που επαν/επινοεί το χώρο ως το σώμα-του-κενού(Αλεξάνδρου). Οι «υψωμένες γροθιές» στο έργο του ως μια επαναληπτικότητα ενός αναγκαίου σημαίνοντος, αυτού της επανάστασης, δημιουργούν με το barcode που φέρουν και που είναι στην διάθεση του θεατή ώστε να οδηγηθεί στο «κρυπτονόμισμα», ένα «κενό σχήμα» του υποκειμένου που εξεγείρεται που όμως μας καλεί τον ίδιο χρόνο να αναζητήσουμε μια άλλη ταυτότητα. Γ.Μήτρου, επιμελητής

Οι συνθέσεις του Γιώργου Μιχαλόπουλου, “κατασκευές” προς την κατεύθυνση της ποίησης του αντι-κειμένου, ως οθόνης προβολής, λειτουργούν ως ζωγραφικοί συνειρμοί. Η εικαστική του κατάθεση αναδεικνύει τη δυνατότητα σύνθεσης με αποσπάσματα από διαφορετικά υλικά, συνήθως βιομηχανικά στη λογική των Ready-mades, καθώς και τρόπους οργάνωσης από ποικίλα εικαστικά είδη. Ο Μιχαλόπουλος δημιουργεί συναρμογές παρόμοιες με αφηγηματικές χειροποίητες τεχνικές, που παρέχουν διάχυση και απόκρυψη πληροφορίας ταυτόχρονα. Σημεία και σύμβολα γεννούν μια νέα οπτική κουλτούρα, όπου οι γόνιμες ανταλλαγές και οι αλληλεπιδράσεις πλάθουν νοηματικά απο-τυπώματα διαχρονικών γλωσσικών κωδίκων. Οι πειραματισμοί του Κωνσταντίνου Τσακίρη εδράζονται εν πολλοίς στους προβληματισμούς αναφορικά στα υλικά που έχουν χρησιμοποιήσει οι καλλιτέχνες της arte povera και οι επίγονοί της, προκειμένου να δηλωθεί εμφατικά η άμεση επαφή με φυσικά υλικά, όπως το ξύλο, το χώμα, η πέτρα κτλ, καθώς και η ανάγκη να διατυπωθούν συμβολικές αξίες πολύ πέραν της ιστορικής συγκυρίας . Η αναγωγή της φόρμας κυρίως στα βασικά γεωμετρικά σχήματα, τον κύκλο, το τρίγωνο και το τετράγωνο, καθώς και οι έντονες χρωματικές επεμβάσεις συμβάλλουν αποφασιστικά στην αισθητηριακή εμπειρία που μπορεί να μοιρασθεί ο καλλιτέχνης με τον θεατή. [Σχόλια της ιστορικού τέχνης Θάλειας Στεφανίδου]

Penelope Akritidou_Vasilis Alexandrou_ Dimitris Ameladiotis_ Fotios Balas_ Olga Bogdanou_ Manolis charos_ Konstantinos Chatzitheodoridis_Kostis Damoulakis_ Athan Dapis_ Dimitris Dimitriadis_Sotiris Fokeas_Giannis Gagrinas_ Aris Georgiou_ Boris Georgitseli_ Melina Georgouda_ Theano Giannezi_Elena Hadjiathanasiou_ Haris Hilitsis_ Ljilja Jaric_Christos Kalfas_Dora Kapetan Labrou_Alexandros Kapetanou_Dimitris Kapetanou_Ellie Katsara_Katerina Katsiura_Peggy Kliafa_Charis Kondosphyris_Kostas Kloumis_ Nikos Kryonidis _ Andreas Laskaris_Stamatis Laskos_Emmanuela Liagou_Thomas Makinatzis_Konstantia Makri_Antigoni Manolidou_Giorgos Michalopoulos_Ioannis Monogios _Dimitris Palantzas_Giorgos Pantazis_Angeliki Papadopoulou_Anna Papavasiliou_ Maria Paschalidou_Sofia Pechlivanidou_Revecca Protopapa_Ion Rudolph_ Vasilis Sentzas_Eleftheria Stoikou_Mari Theofilou_Eleni Theofilktou _ Zefie Tiftiktsoglou_Konstantinos Tsakiris_Mantha Tsialiou_Maria Tsesmeli_ Sofia Vaggeli_George Vavatsis_Anastasios Veloudis_Vasilis Zografos

Art Athina 2023 Ζάππειο Μέγαρο 14 -17 Σεπτεμβρίου Γκαλερί Λόλα Νικολάου | Booth R20 Δημήτρης Αμελαδιώτης_Κωστής Δαμουλάκης_Θανάσης Δάπης_Δημήτρης Εφέογλου_Πέγκυ Κλιάφα_Σταμάτης Λάσκος

“ Αgainst Happycracy" Μια stand up τραγωδία σε μορφή τρικάναλης video installation με διάλεξη και παράσταση performance, με αντικείμενα, μάσκες, και θεατρικά αποσπάσματα πάνω στο θαύμα, την τρέλα, την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς και το ναυάγιο της ύπαρξης. ‘Δεν είναι όλη η τρέλα ιερή. Δεν δημιουργεί κάθε χάος μια αρμονική τάξη. Δεν προαναγγέλλει το κάθε αίμα μια γέννηση ή μια νίκη. Δεν οδηγεί πάντα ο έρωτας σε μια μυστική φωτιά της συνεύρεσης. Σε όλα τα κρασιά δεν ταξιδεύει πάντοτε ένας εμπνευσμένος θεός. Δεν είναι το κάθε χρώμα ζωγραφική. Δεν είναι το κάθε βουνό ο Όλυμπος. Υπάρχει μια σημαντική διάκριση ανάμεσα σε εκείνους τους ραψωδούς που τα έργα τους είχαν την προέλευσή τους σε μια εμπνευσμένη τρέλα και σε εκείνους, τους άλλους, που συνθέτουν τους στίχους τους με βάση το αξίωμα και την αφιέρωση τους στη Τέχνη τους. Το ίδιο ισχύει και για τους ζωγράφους: υπάρχουν επαγγελματίες, μεθοδικοί και αποτελεσματικοί, αλλά υπάρχει και ένα άλλο είδος ζωγράφων, αυτοί που είναι "μοιραίοι", αυτοί που μόλις και μετά βίας μπορούν να ελέγξουν τις ορμές που καθοδηγούν τις πράξεις τους, ελάχιστα λογικοί, χωρίς να αναζητούν στην τέχνη έναν άλλο ορίζοντα ή ένα βραβείο, και προτιμούν να συνεχίσουν να διψούν, να παραμείνουν άρρωστοι της επιθυμίας να διεισδύσουν σε αυτή την ανείπωτη επιφάνεια που είναι γι' αυτούς η τέχνη, και να επιστρέψουν κρατώντας ένα τσαμπί από παράξενα αγκάθια, επικαλώντας την ομορφιά όταν η φρίκη δεν τους είναι άγνωστη, να τραγουδούν στην εύθραυστη βάρκα της ύπαρξής τους, όταν, όχι πολύ μακριά, τα μεγάλα καράβια με όλα όσα αγαπήσαμε, καίγονται σε κρεβάτια ερήμωσης. Να γελάμε ατενίζοντας τη κόλαση. Αυτό δεν είναι που μας προτείνει η τέχνη μερικές φορές; Ένα έργο τέχνης είναι μια λίμνη εν θερμώ, ένα αυλάκι γεμάτο από όλα όσα δεν είμαστε σε θέση να αναφέρουμε χωρίς να τρέμουμε. Ένα έργο τέχνης είναι μια φωτιά φτιαγμένη από χαμένους αμπελώνες, από ναυαγισμένα όνειρα, από μαύρο γάλα που κρατιέται στοργικά στην αγκαλιά της νύχτας. Ένα έργο τέχνης είναι αυτό που μας προειδοποιεί από την περιπλάνηση του μυαλού μας και είναι η μουσική που μπορεί να συνθέσει η αγωνία μας, ενώ η καθημερινότητά μας κοροϊδεύει την πτήση μας μπερδεύοντας τις ώρες μας. Ας τραγουδήσουμε στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής μας, ας βάλουμε το καράβι αυτό στη θάλασσα μας, τη ζωγραφική της ύπαρξής μας....'' Φίλιππος Τσιτσόπουλος , 2023

The unsettling event of an enigma (to be forever, but never to have been*) Λόλα Νικολάου Art Gallery Εγκαίνια: Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023 από 18:00 έως 22:00 Διάρκεια: 3 -27 Οκτωβρίου Επιμέλεια: Βασίλης Ζωγράφος-Βίκυ Περικλέους Η έκθεση, αναπτύσσεται μέσα από ένα έκκεντρο και συνειρμικό διάλογο προς μία εικαστική διερεύνηση, η οποία πρωτίστως χορογραφεί τον αθέατο, ενδιάμεσο χώρο. Τον διαλεκτικό δηλαδή χώρο μεταξύ των έργων, καθώς και αυτόν που εν δυνάμει, ανακύπτει μέσα από τις ερμηνείες των θεατών. Η εγκατάσταση συγκροτείται μέσα από χώρο-χρονικές επεκτάσεις, αναδιπλώσεις. και συμπτύξεις. Όλα αποτελούν απόρροια υποθέσεων και εικαστικών επιτελέσεων, όπου εν τέλει μπορεί να εγγραφεί ο απο-ήχος ενός ή πολλαπλών συμβάντων. Αυτή η συνεργατική εγκατάσταση, έχει πρόθεση να εμπλακεί το αθέατο ως υπαρκτό και το άυλο ως ενεργό. Πρόκειται για μια επεξεργασία που προεκτείνοντας το ορατό και το αντιληπτό, συνιστά και μία πολιτική πράξη. Ο τίτλος της έκθεσης ανακαλεί το έργο του Man Ray, «L’Enigme d’Isidore Ducasse»,1920 και ο υπότιτλος παραπέμπει στην ομώνυμη φράση στο ποίημα του Χόρχε Λούις Μπόρχες «The Enigmas» (Τα Αινίγματα), από τη συλλογή «Jorge Luis Borges, Selected Poems, 1923-1967» του 1972. (Απόσπασμα από το κείμενο των επιμελητών)

«τυφλή απαγόρευση» 02 -30.11.2023 Εγκαίνια Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023, 16.00 – 21.30 Επιμέλεια: Καπετάνου Αλέξανδρος - Καπετάνου Δημήτριος Μια φράση που εμπεριέχει την ακουστική αχρωμία της και την ανεικονική χρωματικότητά της. Ένα σύμπλεγμα όρων και σκέψεων με αντιφατικά αισθήματα για το ορατό, την απομάκρυνση, την προστασία, τον εγκλωβισμό, τη ματαίωση, τα όρια. Η έννοια των ορίων εξετάζεται διαλεκτικά στο διττό εικαστικό έργο της έκθεσης. Μέσα από εμμονικές και ατέρμονες επαναλήψεις χειροναξίας, άλλοτε με τη μορφή κόμπων ύφανσης και άλλοτε με το σύμβολο της κουκίδας, εξετάζεται η χρήση του σημείου, η τυχαιότητα και μη που αυτό φέρει και η ενεργοποίηση της αφής στα εικαστικά τοπία της έκθεσης. Η ενεργοποίηση του διπόλου ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο, αποδομεί και επανανοηματοδοτεί τα όρια, επιχειρώντας να διευρύνει και να διερευνήσει την ερμηνεία τους. Τα συνεργατικά έργα της έκθεσης επιχειρούν να λειτουργήσουν παρεμβατικά, δρώντας με ευχέρεια ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το κοινωνικό πεδίο. Αναζητώντας νέες δημιουργικές διεξόδους διαμορφώνουν installation, παίζουν με την υλικότητα και τις επιφάνειες, αγγίζοντας τα «όρια» της σημειολογίας. Η επαναλαμβανόμενη γραφή της braille των επίτοιχων έργων εμπνέεται από τον ομώνυμο κώδικα και συναντά τους σημειωτικούς κόμπους της ασπροκόκκινης απαγορευτικής ταινίας των γλυπτικών εγκαταστάσεων. Από το πλαίσιο διαλόγου με τον θεατή αφαιρείται οποιαδήποτε δυνατότητα συμβατικής ανάγνωσης του περιεχομένου της εγκατάστασής τους. Οι επιφάνειες αλουμινίου καθίστανται κλειστές προς ανάγνωση, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ανοιχτές προς ερμηνεία. Η αδυναμία άμεσης αλληλεπίδρασης με το κείμενο και η ανάδειξη της αναγλυφότητας της μορφής του, το καθιστούν ένα ζωντανό εικαστικό αίνιγμα, που συνομιλεί υπαινικτικά με τους χιλιάδες χειροποίητους κόμπους που βρίσκονται άοκνα γύρω του. Η επανάχρηση του γνώριμου υλικού της ταινίας σήμανσης και η αξιοποίηση της μορφοπλαστικής ιδιότητας του, οδηγεί σ’ ένα παιχνίδισμα μέσα από τη μετατροπή του σε γεωμετρικές και αφαιρετικές φόρμες, σαρκάζοντας την έννοια της απαγόρευσης. Η παρακολούθηση παραδοσιακών τεχνικών πλέξης σε ασφυκτικές θηλιές και ύφανσης σε ατέρμονους κόμπους μαρτυρά το βιωματικό και επίπονο ασκητικό χαρακτήρα των έργων. Η συνάντηση των δυο μέσων προβληματίζει αναφορικά με την αποκαθήλωση των ανθρώπινων ορίων. Το σχήμα του κύκλου, άλλοτε μέσα από τη μετουσίωσή του σε κουκίδα και άλλοτε σε κόμπο, διαγράφει ένα σύμβολο αναφοράς, τραυμάτων και αποκλεισμών που απαντώνται στην εικαστική γλώσσα των έργων. Το συνδυαστικό και αναρίθμητο άθροισμά τους επιτελεί μια καλλιτεχνική ώσμωση ανάμεσα στη σημασία που φέρουν τα όρια στην απλή καθημερινότητα και την ανθρώπινη ύπαρξη, εξετάζοντας το πλαίσιο της καθολικής απαγόρευσης και της απόλυτης ελευθερίας. κείμενο: Καπετάνου Αλέξανδρος

Για τον ΝΙΚΟ ΚΡΥΩΝΙΔΗ Θάλεια Στεφανίδου Ιστορικός Τέχνης/Curator "…εκείνο τον καιρό, ο καλλιτέχνης ήταν ελεύθερος… Σε έναν τοίχο με φρέσκο σουβά, πιτσιλισμένο με λαμπερό σάνδυκα* ή ζυμωμένο με γάλα και ζαφορά**, ζωγράφιζε κάποιον που με κουρασμένα πόδια διέσχιζε ένα μαβί λιβάδι σπαρμένο με άσπρα ασφοδίλια, κάποιον που στα βλέφαρά του ακουμπάει όλος ο Τρωικός Πόλεμος…" [ Ο κριτικός ως δημιουργός, Όσκαρ Ουάιλντ ] "…δες τις μιμόζες*** που βλέπω. Φαντάσου τις μιμόζες. Αυτό που δεν βλέπεις…. Η μιμόζα είναι η νύμφη του ζωγράφου…" [ Ο τελευταίος πίνακας ή το πορτραίτο του θεού, Hélène Cixous ] Ο Νίκος Κρυωνίδης ανακαλύπτει και καταθέτει, ακατάπαυστα, σχήματα σκέψης ή αισθημάτων ως μορφές εικαστικής έκφρασης με την αποφασιστικότητα ενήλικα και παιδικό ενθουσιασμό ταυτόχρονα. Τα “ζωγραφικά” του κείμενα λειτουργούν ως σχεδιάσματα οπτικού λόγου που πλάθει επεισόδια γραφισμών, που άλλοτε υπονοούν και άλλοτε τονίζουν εμφατικά τα πρωταρχικά εργαλεία της ζωγραφικής πράξης. Πρόκειται αναμφίβολα για αναπτύγματα πειραματισμών και γυμνασμάτων, για απόπειρες χαρτογράφησης συνειρμικής αφήγησης, ακόμη για αποτυπώσεις διαδοχικών μοτίβων που πολλαπλασιάζουν την αντίληψη του αινίγματος, διευρύνοντας την ερμηνευτική του δυναμική. Τα πλασματικά του τοπία, παρόμοια με χρωματικές μάζες που αιωρούνται σε ένα είδος ισορροπίας στον καμβά, λειτουργούν ως γεωγραφίες του φαντασιακού που μοιάζει να παγιδεύουν σχήματα από σμήνη πουλιών σε ρευστές γραμμές του ορίζοντα. Ίσως πάλι να μεταφέρουν συγκινήσεις ψυχικής τάξης από εσωτερικό όραμα, χωρίς να μορφοποιείται κάτι άμεσα αναγνωρίσιμο. Την αυτοσχεδιαστική του πρακτική παλαιότερα την είχα προσδιορίσει ως “happenings επί χάρτου” και ως δικτυώσεις χρωματικών ροών και φευγαλέων εικόνων ή λέξεων που προάγουν και προωθούν την ανεξάρτητη σκέψη και την πολυσημία της ζωγραφικής απόδοσης. Μία ζωγραφική πράξη που παλεύει να ιχνογραφήσει το παρόν της στιγμής σε εκείνη τη διαφεύγουσα, ερωτική και παιγνιώδη συνθήκη, όπου ομολογείται η προστακτική του “έλα πιο μακριά” – “φύγε πιο κοντά”. Σήμερα, κυρίως λόγω των επαναλαμβανόμενων εμμονών και των επιλεκτικών του αναδρομών, το προσωπικό του ιδίωμα το ονοματίζω ως ένα εικαστικό ημεροδρόμιο της καθαρά προσωπικής και βιωματικής του περιπλάνησης, ένα ημεροδρόμιο πέραν στόχων και τελικού προορισμού. Η ποιητική του Νίκου Κρυωνίδη κινείται στην αναζήτηση του ανεξήγητου και ακαθόριστου, προτείνοντας την αδιάκοπη μεταποίηση, ένα παρατεινόμενο και διαρκές παραλήρημα για ό,τι είναι ίχνος μνήμης και συναισθήματος μπλεγμένο μαζί με πλάσματα της φαντασίας και με ό,τι είναι εδώ και τώρα παρόν. Σε μια απόπειρα αποκρυπτογράφησης της ποιητικής αυτού του τύπου, ο αφορισμός του Nietzsche “πρέπει να μαντέψεις το ζωγράφο για να καταλάβεις την εικόνα” μας βοηθάει να υποψιαστούμε τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην εικόνα που παράγεται ως σώμα της ζωγραφικής και το σώμα του δημιουργού που την παράγει. Θάλεια Στεφανίδου, Ιστορικός/Κριτικός τέχνης – Curator _ _ _ * Oρυκτή χρωστική ύλη έντονου κόκκινου [ σάνδυξ ή σάνδυκος ] ** Xρωστική ύλη έντονου κίτρινου που προέρχεται από τους στήμονες του φυτού κρόκος [ ζαφορά ή σαφράν(ι) ] *** H μιμόζα (Mimosa) είναι γένος φυτών της τάξης των ψυχανθών. Το όνομα μιμόζα, θηλυκό του μίμος, έχει ελληνική προέλευση. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι η μιμόζα η αισχυντηλή (mimosa pudica), γνωστή και ως “μη μου άπτου” (touch-me-not – honteuse femelle/sensitive).

Τάκης Βερέμης Γιάννης Γαγρίνας_Δημήτρης Εφέογλου_Χρήστος Κάλφας_Κυριακή Μαυρογεώργη_Ηλίας Χριστόπουλος 11.01 – 09.02.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024, 18.00 – 21.30 Οι φωτογραφικές αποτυπώσεις του Τάκη Βερέμη, οι «νεκρές φύσεις» του Γιάννη Γαγρίνα, οι αυτοσχεδιαστικές γραφές του Δημήτρη Εφέογλου, οι ζωγραφικές μυθοπλασίες του Χρήστου Κάλφα, η αιγινήτικη μικρογλυπτική της Κυριακής Μαυρογεώργη και οι πηλοπλασμοί του Ηλία Νικολάου στην Λ. Χριστόπουλου, από 11 Ιανουαρίου έως 9 Φεβρουαρίου 2024.

Γιώργος Τσακίρης Χειροτεχνήματα και Άλλα 15.02 -15.03.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024, 18.00 – 21.30 Ο Γιώργος Τσακίρης αποτελεί μοναδική περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Συνδυάζει καλλιτεχνικά την οικολογική-βιολογική-αγροτική διαδικασία ως ένας οργανωτής των τρόπων με τους οποίους το ζωγραφικό βλέμμα οργανώνει μέσα από εγκαταστάσεις-κατασκευές και περιβάλλοντα, τις συνθήκες εκείνες μέσα στις οποίες η φύση λειτουργεί στην απόλυτη αυτάρκεια της. Ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Μπόλης για την έκθεση του Γιώργου Τσακίρη μεταξύ άλλων γράφει : Η συνέπεια, η συνοχή και η ευρύτητα των αναζητήσεών του, ο συνεχής πειραματισμός, ο καίριος προβληματισμός και το έντονο βιωματικό στοιχείο είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την πορεία του Γιώργου Τσακίρη από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα, συνθέτουν την εικόνα ενός ολοκληρωμένου δημιουργού ο οποίος αντιμετωπίζει την τέχνη ως στάση ζωή, ή πιο σωστά στην περίπτωσή του η τέχνη ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή: από τα γλυπτά, τα κολλάζ και τις κατασκευές του, τις ζωγραφικές και τις χαρακτικές του συνθέσεις μέχρι τις «νεκρές» φύσεις, τους γιούκους, τις βελέντζες και τις εγκαταστάσεις με τις φωλιές των πελαργών, τους κορμούς δέντρων και τα ξύλα, τα ενυδρεία, τα θερμοκήπια, τους περιστερώνες και τα εκτροφεία σαλιγκαριών, τα βατράχια και τις κλωσσομηχανές, ή τα έργα με τους σκώρους, τις σφήκες, τους σπόρους του σταριού, τα αυγά, τις κολοκύθες, τις κομπόστες, τον μούστο, το τσίπουρο και τα κρασιά... Ο Γιώργος Τσακίρης είναι ομότιμος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε περισσότερες από 40 ατομικές εκθέσεις, έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τα έργα του αποτελούν κομμάτι πολλών δημόσιων και ιδιωτικών συλλογών ανά τον κόσμο.

Γιώργος Λαζόγκας_Θανάσης Δάπης Παράλληλες Γραφές Περί Θραυσμάτων 21.03 – 18.04.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 21 Μαρτίου 2024, 18.00 – 21.30 Επιμέλεια: Ευθύμης Λαζόγκας, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ο Γιώργος Λαζόγκας, εννοιολογικός καλλιτέχνης και ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ μαζί με τον Θανάση Δάπη σημαντικό εικαστικό της νεότερης γενιάς, εγκαινιάζουν έργα τους στην Γκαλερί Λόλα Νικολάου από τις 21 Μαρτίου. Όπως επισημαίνει για τον Γιώργο Λαζόγκα ο επιμελητής της έκθεσης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ευθύμης Λαζόγκας: Ο Λαζόγκας πάντα υποστήριζε ότι «Το θραύσμα είναι το όλον». Στο εικαστικό του ιδίωμα το θραύσμα φέρει την μνήμη της εικόνας του όλου, παραμένει όμως ως καταγραφή του ελάχιστου καθώς αποφεύγει την φλυαρία της αφήγησης, αφουγκράζεται τη σιωπή και την ποίηση του non finito. Αποτελεί υπαινιγμό, αλληγορία, και σύμβολο παίζοντας ανάμεσα στην φαντασία και το άρρητο. Με αυτή την έννοια το θραύσμα είναι το έργο, η καταγωγή κι ο γενεσιουργός πυρήνας του, καταγράφοντας συγχρόνως την μόνιμη αδυναμία της ιδέας να μεταφερθεί αυτούσια σε ύλη. Η ιδέα μέσω του θραύσματος παραμένει σπάραγμα, αποσπασματική υπενθύμιση του όλου προσδίδοντας στην εικόνα μια αινιγματική διάσταση. Το θραύσμα, θέτοντας το αίνιγμα, «ούτε λέγει, ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει». Εκ φύσεως διαπραγματεύεται την ιδέα του αμείλικτου χρόνου, της απώλειας, της ανάμνησης, της καταστροφής. Η ίδια η μνήμη που υπαινίσσεται το θραύσμα λειτουργεί κι αυτή με αποσπασματικό χαρακτήρα. Μέσα από τις επικαθήσεις των αναμνήσεων οι μηχανισμοί της μνήμης θρυμματίζουν την εικόνα του συνόλου, καταργούν τις άχρηστες πληροφορίες κι επιτρέπουν να αναδυθούν στην επιφάνεια μόνον τα θραύσματα που εμπεριέχουν το ουσιώδες. Πολιτισμικά ζούμε μέσα από τα ίχνη του παρελθόντος, έχουμε στις αποσκευές μας μνήμες-θραύσματα συσσωρευμένων εικόνων παλαιότερων πολιτισμών που διαρκώς αναπλάθονται κι ανασυντίθενται κάθε φορά σε μια καινούρια πρόταση. Για τον Θανάση Δάπη ο επιμελητής αναφέρει: Χωρίς να χάσει καθόλου την αθωότητα της παιδικής γραφής και σκέψης, ο Δάπης επιχειρεί με μορφοπλαστικό όπλο την ανεπιτήδευτη ενστικτώδη γραφή μια καινούργια αφηρημένη διήγηση που τείνει να εισάγει στο έργο του πολλαπλές αναγνώσεις. Το χρώμα, το σχέδιο, η σύνθεση πρωταγωνιστούν. Ο Δάπης πίσω από κάθε σχέδιο που διατυπώνει εφευρίσκει ένα προσωπικό εικαστικό αλφάβητο μέσα από σύμβολα, κώδικες και έννοιες που εισάγονται σε κάθε έργο προκαλώντας έτσι το θεατή να ψηλαφίσει την σκέψη του. Ιχνηλατεί λιτά, σύμβολα αρχετυπικά όπως τον ήλιο και την σελήνη, το σπίτι και το δέντρο, το μήλο και το φίδι, λουλούδια και ζωάκια δημιουργώντας υπαινιγμούς κι αλληγορίες. Από την άλλη πλευρά εκφράζει συναισθήματα, καταστάσεις, καιρικά φαινόμενα, την συνύπαρξη του καλού με το κακό, την ζωή και τον θάνατο με χρώματα, πρόσωπα, σχήματα και γράμματα. Τα ίδια τα χρώματα του είναι καθαρά, αγνά χρησιμοποιούνται κι αυτά ως σύμβολα υπηρετώντας την γοητεία και την δυναμική της πρωτόλειας γραφής, Η τέχνη του Θανάση Δάπη κρατά αναλλοίωτη μέσα της τη χαρά της ζωής κερδίζοντας το στοίχημα του χαμένου νοήματος της απλότητας ενώ παράλληλα κρατά ολοζώντανο το πρωτογενές συναίσθημα του ενθουσιασμού της ανακάλυψης του κόσμου όταν ήμασταν παιδιά. Απόσπασμα από το κείμενο του Ευθύμη Λαζόγκα για την έκθεση

ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ | Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη t. +30 2310 240416, e-mail: info@lolanikolaou.com https://lolanikolaou.com/ http://lolanikolaougallery.blogspot.gr Δελτίο τύπου Δημήτρης Αμελαδιώτης_ Μελίνα Γεωργούδα_Σταμάτης Λάσκος What’s Inside 23.04 – 25.05.2024 Εγκαίνια Τρίτη 23 Απριλίου 2024, 17.00 – 21.30 Επιμέλεια Έκθεσης: Θάλεια Στεφανίδου Μεικτοί ρυθμοί ως τρεις εκδοχές εικαστικής ανίχνευσης των : Δημήτρη Αμελαδιώτη, Μελίνας Γεωργούδα και Σταμάτη Λάσκου. Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης με περισυλλογή ετερόκλιτων και παρα-καλλιτεχνικών υλικών παράγει αινιγματικά συνταιριάσματα, ένα σπονδυλωτό έργο εγκατάστασης , σαν περιπέτεια σε εξέλιξη. Η Μελίνα Γεωργούδα με τα σχέδια και τα ζωγραφικά της έργα, ποικίλων διαστάσεων μεταφέρει τοπία ψυχικής τάξης, τόσο στα ‘πορτρέτα’ της, όσο και στις καθαρά αφηρημένες περιπέτειες σύνταξης. Ο Σταμάτης Λάσκος ανασυντάσσει στις εικόνες του ορατές και αόρατες μορφές παρατήρησης, σκέψης και αισθήματος. Προβάλλει τοπία εσωτερικών κόσμων παρόμοια με φαντασιακά περιβάλλοντα ξωτικών. [αποσπάσματα από σχόλια της Θάλειας Στεφανίδου]

Κωνσταντίνος Πάτσιος_Σπυριδούλα Πολίτη_Ελευθερία Στόικου 30.05 – 28.06.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 30 Μαΐου 2024, 17.00 – 21.30 Τρεις διαφορετικές εκδοχές ζωγραφικής πράξης: τα pop collages του Κωνσταντίνου Πάτσιου, ζωγραφικές αφηγήσεις συγχρονικότητας που παράγουν διαπολιτισμικές συν-πλοκές νοημάτων, θα συνομιλήσουν με τις ‘κατασκευές ανάγλυφης ζωγραφικής’ της Σπυριδούλας Πολίτη, μια βιωματική διαδικασία αναφορικά στην έννοια ένδυμα και την εικαστική της μεταφορά στο τελάρο, καθώς και με τις αφηρημένες χειρονομιακές επιτελέσεις, τις ιχνο-γραφίες/χαρτογραφήσεις της Ελευθερίας Στόικου. (σχόλιο Θάλεια Στεφανίδου)

Γιώργος Αγρότης_Πηνελόπη Ακριτίδου_Βασίλης Αλεξάνδρου_ Δημήτρης Αμελαδιώτης_ Γιώργος Βαβάτσης_ Δάφνη Βλασίδου_Γιάννης Γαγρίνας_ Μπόρις Γεωργιτσέλη_Μελίνα Γεωργούδα_Θεανώ Γιαννέζη_ Κωστής Δαμουλάκης_Θανάσης Δάπης_ Δημήτρης Δημητριάδης_ Δανάη Δημουτζίκη_Βασίλης Ζωγράφος_Καλλιρρόη Ηλία_Μαρί Θεοφίλου_ Ελένη Θεοφυλάκτου_Ljilja Jaric_ Χρήστος Κάλφας_Δώρα Καπετάν Λάμπρου_Αλέξανδρος Καπετάνου_Δημήτρης Καπετάνου_ Έλλη Κατσάρα_Κατερίνα Κατσιούρα_Κωνσταντίνος Κιουτσιούκης_Πέγκυ Κλιάφα_ Χάρης Κοντοσφύρης_ Νίκος Κρυωνίδης_ Ανδρέας Λάσκαρης_Σταμάτης Λάσκος_ Εμμανουέλα Λιάγκου_Θωμάς Μακινατζής_Κωνσταντία Μακρή_ Αντιγόνη Μανωλίδου_Ιωάννης Μαρκάκης_ Κωνσταντίνος Μίχος_Ιωάννης Μονογυιός_ Φώτιος Μπάλας_Όλγα Μπογδάνου_Αλεξία Ξαφοπούλου_ Δημήτρης Παλάντζας_ Αγγέλικα Παναγιωτίδου_ Ασπασία Πάνια_Γιώργος Πανταζής _Κική Παπάζη_Μαρία Πασχαλίδου_Σοφία Πεχλιβανίδου_ Άννα Ποποφίδου_Ρεβέκκα Πρωτοπαπά_Ίων Ρούντολφ_ Βασίλης Σέντζας_Ελευθερία Στόικου_Ζέφη Τιφτικτσόγλου_Νίκος Τριανταφύλλου_Κωνσταντίνος Τσακίρης_ Μαρία Τσεσμελή_Μάνθα Τσιάλιου_Κατερίνα Χαραλαμπίδου_ Έλενα Χατζηαθανασίου_Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς_Χάρης Χιλίτσης

Βασίλης Αλεξάνδρου_Γιώργος Βαβάτσης_Βασίλης Ζωγράφος_ Χάρης Κοντοσφύρης_Νίκος Κρυωνίδης

Γιώργος Ζογγολόπουλος _ Αλεξία Ξαφοπούλου 03.10 – 25.10.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2024, 18.00 – 21.30 Η γκαλερί Λόλα Νικολάου θα παρουσιάσει από την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου έως και την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, μια επιλογή από τις σειραϊκές αναπαραγωγές έργων σε μικρό format του Γιώργου Ζογγολόπουλου από το ομώνυμο Ίδρυμα. Μεταξύ των έργων περιλαμβάνονται οι Ολυμπιακοί Κύκλοι, η γλυπτική σύνθεση στην είσοδο της ΔΕΘ, οι εμβληματικές Ομπρέλες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες συνθέσεις με ομπρέλες, φακούς και ελάσματα. Παράλληλα η γκαλερί θα παρουσιάσει τις πλέον πρόσφατες ζωγραφικές συνθέσεις της εικαστικού Αλεξίας Ξαφοπούλου, την ενότητα έργων της με τίτλο The Great Wide Open, έργα σε καμβά, ποικίλων διαστάσεων με μεικτές τεχνικές. [… αυτά τα ακανόνιστα περι-γράμματα και οι ασυμμετρίες όγκων και επιπέδων, σαν τα κομμάτια ενός puzzle με την καθαρά δική του λογική συγκρότηση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν προσωπικές διευκρινίσεις για την αντίληψη τοπίων και διαδρομών. Πρόκειται για μια χωρική συνύπαρξη σε διαδοχή, παρόμοια με τις ‘βυθομετρήσεις’ της σκέψης, όπου υπηρετείται μια εικαστική αίσθηση για τον χρόνο, ενώ ταυτόχρονα δηλώνεται και μια τοποχωρική στάση απέναντι στο χάος. ] (απόσπασμα από κείμενο της Θάλειας Στεφανίδου)

Ελένη Θεοφυλάκτου_Αφροδίτη Λίτη 31.10 – 28.11.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024, 18.00 – 21.30 Η καινούργια δουλειά της Ελένης Θεοφυλάκτου, είναι κυρίως έργα σε χαρτιά με ανάμεικτα υλικά. Η ίδια ομολογεί γι’ αυτή τη σειρά των έργων : ‘’δεν ξέρω τι έγινε και μου διέφυγε η πράξη της ζωγραφικής, θεωρώντας ότι ‘’γράφω’’ ή ‘’ράβω’’ αλλά δεν προδίδω, δεν αδικώ, δε μεταμφιέζομαι. Αυτό το εγχείρημα με οδήγησε σε μια εστία πολύ φιλόξενη, σχεδόν ιδιόκτητη. Δεν ήταν οι εικόνες σκοπός αλλά η αναστολή της εικόνας, η οποία εγκυμονεί τη ζωγραφική διαδικασία στο διηνεκές-τουλάχιστον για εμένα. Εντέλει μία χειραγώγηση του εγώ από τα υλικά μου και τη χαρά του ‘’κάνω’’. Η Αφροδίτη Λίτη μεταξύ άλλων αναφέρει για τη δουλειά της : Βασικός άξονας της δουλειά μου είναι η εις βάθος διερεύνηση των κοινών σημείων ανάμεσα στο ρήμα ‘’αγάλλομαι’’ και στο όρο ‘’άγαλμα’’. Την τέχνη μου την αντιλαμβάνομαι όχι σαν μία σειρά εξισώσεων αλλά σαν παραλλαγές υποσχέσεων ευτυχίας. Τα γλυπτά αναπτύσσουν μορφολογικά και σημειολογικά διάλογο με την ανθρωπολογία, τη λαογραφία και την αρχαία γλυπτική παράδοση, ενώ οι συχνότατες παραστατικές αναφορές συνθέτουν μία βαθιά αρχιτεκτονιμένη οργάνωση του γλυπτικού χώρου, με μνεία τόσο στη σύγχρονη τέχνη όσο και στον Ορφικό και Παλαιοχριστιανικό ‘’κόσμο’’.