Η μορφή είναι ισομορφική στην οπτική γλώσσα με το σχήμα και τελικά με τη μορφή του αντικειμένου τέχνης. Το περιεχόμενο παράγεται από τη μορφή και αντίστροφα. Αλλά τι περικλείει ένα σχήμα; Το κενό ως θεμελιώδη διάσταση της ύπαρξής του. Όπως το αγγείο του Χάιντεγκερ που υπάρχει μέσα από το κενό ή αλλιώς το κενό είναι το σχέδιο του αγγείου. Η αντιμετώπιση του ζητήματος του κενού σε σχέση με την αισθητική εμπειρία οποιασδήποτε μορφής, λοιπόν, εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά μιας διαλεκτικής της αισθητικής με τη μορφή και την πολλαπλότητα του παραγόμενου αντικειμένου, το οποίο ονομάζουμε έργο τέχνης. Από την αναπαράσταση στην εννοιολογική λογική, και μέσω της ελευθερίας της μη καθολικότητας της αισθητικής στο μέτρο μιας έκθεσης που περιέχει την αντίφαση των παραπάνω σχέσεων, η έννοια του κενού προσδιορίζεται μέσω της οπτικής γλώσσας. Το κενό ως χωρικότητα του κενού χώρου, το κενό ως φιλοσοφικό όραμα, το κενό ως αναπαράσταση της δομικής έλλειψης του υποκειμένου που κανένα αντικείμενο δεν «καλύπτει». Ο κενός εκθεσιακός χώρος υποδέχεται ετερόμορφα αντικείμενα που υπερπροσδιορίζουν το κενό είτε ως ανεστραμμένες εκδοχές του λόγου της «πτήσης» ως έννοια του ενδιάμεσου κενού στην ποιητική του William Blake μέσα από την εικόνα της μύγας ως πτήση-πτήση (Κοντοσφάρης), το μεταλλικό σχέδιο του αρχετυπικού σταυρού ως άλλο κενό (Σέντζας) και τέλος στην εγκατάσταση-έννοια που επαναπροσδιορίζει τον χώρο ως σώμα του κενού (Αλεξάνδρου).Οι «υψωμένες γροθιές» στο έργο του ως επαναληπτικότητα ενός απαραίτητου σημαίνοντος, αυτού της εξέγερσης, δημιουργούν με το barcode που φέρουν και το οποίο είναι στη διάθεση του θεατή να οδηγηθεί στο «κρυπτονόμισμα», ένα «κενό σχήμα» του υποκειμένου που επαναστατεί, αλλά ταυτόχρονα μας καλεί να αναζητήσουμε μια άλλη ταυτότητα. Γ.Γ. Μήτρου, επιμελητής

Οι συνθέσεις του Γιώργου Μιχαλόπουλου, «κατασκευές» προς την κατεύθυνση της ποίησης του αντι-κειμένου, ως οθόνη προβολής, λειτουργούν ως εικαστικοί συνειρμοί. Η εικαστική του δήλωση αναδεικνύει τη δυνατότητα σύνθεσης με θραύσματα διαφορετικών υλικών, συνήθως βιομηχανικών στη λογική των ready-mades, καθώς και τρόπους οργάνωσης από ποικίλα εικαστικά είδη. Ο Μιχαλόπουλος δημιουργεί συναρμογές παρόμοιες με αφηγηματικές χειροποίητες τεχνικές που παρέχουν διάχυση και απόκρυψη της πληροφορίας ταυτόχρονα. Τα σημεία και τα σύμβολα γεννούν μια νέα οπτική κουλτούρα, όπου οι γόνιμες ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις διαμορφώνουν την ουσιαστική αποτύπωση διαχρονικών γλωσσικών κωδίκων. Οι πειραματισμοί του Κωνσταντίνου Τσακίρη έχουν τις ρίζες τους σε μεγάλο βαθμό στους προβληματισμούς σχετικά με τα υλικά που χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες της arte povera και οι απόγονοί της, προκειμένου να δηλώσουν εμφατικά την άμεση επαφή με τα φυσικά υλικά, όπως το ξύλο, το χώμα, η πέτρα κ.λπ. καθώς και την ανάγκη έκφρασης συμβολικών αξιών πολύ πέρα από το ιστορικό πλαίσιο. Η αναγωγή της μορφής κυρίως στα βασικά γεωμετρικά σχήματα, τον κύκλο, το τρίγωνο και το τετράγωνο, καθώς και οι έντονες χρωματικές παρεμβάσεις συμβάλλουν καθοριστικά στην αισθητηριακή εμπειρία που μπορεί να μοιραστεί ο καλλιτέχνης με τον θεατή. [Σχόλια της ιστορικού τέχνης Θάλειας Στεφανίδου]

Penelope Akritidou_Vasilis Alexandrou_ Dimitris Ameladiotis_ Fotios Balas_ Olga Bogdanou_ Manolis charos_ Konstantinos Chatzitheodoridis_Kostis Damoulakis_ Athan Dapis_ Dimitris Dimitriadis_Sotiris Fokeas_Giannis Gagrinas_ Aris Georgiou_ Boris Georgitseli_ Melina Georgouda_ Theano Giannezi_Elena Hadjiathanasiou_ Haris Hilitsis_ Ljilja Jaric_Christos Kalfas_Dora Kapetan Labrou_Alexandros Kapetanou_Dimitris Kapetanou_Ellie Katsara_Katerina Katsiura_Peggy Kliafa_Charis Kondosphyris_Kostas Kloumis_ Nikos Kryonidis _ Andreas Laskaris_Stamatis Laskos_Emmanuela Liagou_Thomas Makinatzis_Konstantia Makri_Antigoni Manolidou_Giorgos Michalopoulos_Ioannis Monogios _Dimitris Palantzas_Giorgos Pantazis_Angeliki Papadopoulou_Anna Papavasiliou_ Maria Paschalidou_Sofia Pechlivanidou_Revecca Protopapa_Ion Rudolph_ Vasilis Sentzas_Eleftheria Stoikou_Mari Theofilou_Eleni Theofilktou _ Zefie Tiftiktsoglou_Konstantinos Tsakiris_Mantha Tsialiou_Maria Tsesmeli_ Sofia Vaggeli_George Vavatsis_Anastasios Veloudis_Vasilis Zografos

Βασίλης Αλεξάνδρου, Χάρης Κοντοσφύρης, Νίκος Κρυωνίδης, Γιώργος Βαβάτσης, Βασίλης Ζωγράφος

«Ενάντια στην Ευτυχία» Μια stand up τραγωδία με τη μορφή ενός τρίκυκλου βίντεο εγκατάστασης με διάλεξη και περφόρμανς, με αντικείμενα, μάσκες, και θεατρικά αποσπάσματα για το θαύμα, την τρέλα, την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς και το ναυάγιο της ύπαρξης. 'Δεν είναι όλη η τρέλα ιερή. Δεν δημιουργεί όλο το χάος μια αρμονική τάξη. Δεν προαναγγέλλει κάθε αίμα μια γέννηση ή μια νίκη. Ο έρωτας δεν οδηγεί πάντα σε μια μυστική φωτιά συνουσίας. Δεν ταξιδεύουν πάντα όλα τα κρασιά από έναν εμπνευσμένο θεό. Δεν είναι κάθε χρώμα ένας πίνακας ζωγραφικής. Δεν είναι κάθε βουνό ο Όλυμπος. Υπάρχει μια σημαντική διάκριση μεταξύ εκείνων των ραψωδών των οποίων τα έργα είχαν τις ρίζες τους σε μια εμπνευσμένη τρέλα και εκείνων, των άλλων, που συνέθεσαν τους στίχους τους με βάση το αξίωμα και την αφοσίωσή τους στην τέχνη τους. Το ίδιο ισχύει και για τους ζωγράφους: υπάρχουν επαγγελματίες, μεθοδικοί και αποτελεσματικοί, αλλά υπάρχει και ένα άλλο είδος ζωγράφων, αυτοί που είναι «μοιραίοι», αυτοί που μόλις και μετά βίας μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις που οδηγούν τις πράξεις τους, ελάχιστα ορθολογικοί, χωρίς να αναζητούν στην τέχνη έναν άλλο ορίζοντα ή ένα βραβείο, και προτιμούν να συνεχίζουν να διψούν, να παραμένουν άρρωστοι από την επιθυμία να διεισδύσουν σε αυτή την ανείπωτη επιφάνεια που είναι γι' αυτούς η τέχνη, και να επιστρέφουν κουβαλώντας ένα δέμα με παράξενα αγκάθια, επικαλούμενοι την ομορφιά όταν η φρίκη δεν τους είναι άγνωστη, τραγουδώντας στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής τους, όταν, όχι πολύ μακριά, τα μεγάλα πλοία με όλα όσα έχουμε αγαπήσει καίγονται σε κρεβάτια ερήμωσης. Να γελάμε καθώς ατενίζουμε την κόλαση. Αυτό δεν είναι που μας προτείνει μερικές φορές η τέχνη; Ένα έργο τέχνης είναι μια λίμνη εν θερμώ, μια αύλακα γεμάτη από όλα όσα δεν είμαστε σε θέση να αναφέρουμε χωρίς να τρέμουμε. Ένα έργο τέχνης είναι μια φωτιά φτιαγμένη από χαμένους αμπελώνες, από διαλυμένα όνειρα, από μαύρο γάλα που κρατιέται στοργικά στην αγκαλιά της νύχτας. Έργο τέχνης είναι αυτό που μας προειδοποιεί για την περιπλάνηση του μυαλού μας και είναι η μουσική που μπορεί να συνθέσει η αγωνία μας, ενώ η καθημερινότητά μας κοροϊδεύει τη φυγή μας μπερδεύοντας τις ώρες μας. Ας τραγουδήσουμε στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής μας, ας βάλουμε αυτό το καράβι στη θάλασσά μας, τον πίνακα της ύπαρξής μας....'' Φίλιππος Τσιτσόπουλος , 2023

Το συνταρακτικό γεγονός ενός αινίγματος (που θα είναι για πάντα, αλλά ποτέ δεν θα έχει υπάρξει*) Lola Nikolaou Art Gallery Εγκαίνια: Νικόλα Ντόλαου Ανοίγει την Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2023 από τις 18:00 έως τις 22:00: Επιμελητής: Κ. Η έκθεση εξελίσσεται μέσα από έναν εκκεντρικό και συνειρμικό διάλογο προς μια καλλιτεχνική εξερεύνηση, η οποία χορογραφεί πρωτίστως τον αθέατο, ενδιάμεσο χώρο. Ο διαλεκτικός χώρος μεταξύ των έργων, καθώς και ο χώρος που δυνητικά αναδύεται μέσα από τις ερμηνείες των θεατών. Η εγκατάσταση συγκροτείται μέσω χωροχρονικών επεκτάσεων και αναδιπλώσεων. και συστολών. Όλα είναι αποτέλεσμα υποθέσεων και οπτικών παραστάσεων, στις οποίες μπορεί τελικά να καταγραφεί η έκβαση ενός ή περισσότερων γεγονότων. Αυτή η συνεργατική εγκατάσταση, σκοπεύει να εμπλέξει το αόρατο ως υπαρκτό και το άυλο ως ενεργό. Πρόκειται για μια επεξεργασία που, επεκτείνοντας το ορατό και το αντιληπτό, αποτελεί επίσης μια πολιτική πράξη. Ο τίτλος της έκθεσης θυμίζει το έργο του Man Ray, «L'Enigme d'Isidore Ducasse», 1920, και ο υπότιτλος παραπέμπει στην ομώνυμη φράση του ποιήματος «Τα αινίγματα» του Jorge Luis Borges, από τη συλλογή του 1972 «Jorge Luis Borges, Selected Poems, 1923-1967». (Απόσπασμα από το κείμενο των επιμελητών)

«τυφλή απαγόρευση» 02 -30.11.2023 Εγκαίνια Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023, 16.00 - 21.30 Επιμέλεια: Αλέξανδρος Καπετάνου - Δημήτρης Καπετάνου Μια φράση που εμπεριέχει την ακουστική αχρωματοποίησή της και την ανεικονική χρωματικότητά της. Ένα σύμπλεγμα όρων και σκέψεων με αντιφατικά συναισθήματα για το ορατό, την απομάκρυνση, την προστασία, τον εγκλεισμό, την απογοήτευση, τα όρια. Η έννοια των ορίων εξετάζεται διαλεκτικά στο διμερές έργο της έκθεσης. Μέσα από τις εμμονικές και ατέρμονες επαναλήψεις της γραφής, άλλοτε με τη μορφή κόμβων ύφανσης και άλλοτε με το σύμβολο της τελείας, η χρήση του σημείου, η τυχαιότητα και η μη τυχαιότητα που φέρει και η ενεργοποίηση της αφής εξετάζονται στα εικαστικά τοπία της έκθεσης. Η ενεργοποίηση του διπόλου ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο αποδομεί και επαναπροσδιορίζει τα όρια, επιχειρώντας να διευρύνει και να διερευνήσει την ερμηνεία τους. Τα συνεργατικά έργα της έκθεσης επιχειρούν να λειτουργήσουν παρεμβατικά, δρώντας ρευστά μεταξύ του καλλιτεχνικού και του κοινωνικού πεδίου. Αναζητώντας νέες δημιουργικές διεξόδους, σχηματίζουν εγκαταστάσεις, παίζοντας με την υλικότητα και τις επιφάνειες, αγγίζοντας τα «όρια» της σημειωτικής. Η επαναλαμβανόμενη γραφή Braille των έργων τοίχου είναι εμπνευσμένη από τον ομώνυμο κώδικα και συναντά τους σημειωτικούς κόμπους της λευκής και κόκκινης απαγορευτικής ταινίας των γλυπτών εγκαταστάσεων.Το πλαίσιο διαλόγου με τον θεατή αφαιρεί κάθε δυνατότητα συμβατικής ανάγνωσης του περιεχομένου της εγκατάστασής τους. Οι αλουμινένιες επιφάνειες γίνονται κλειστές στην ανάγνωση, αλλά ταυτόχρονα εντελώς ανοιχτές στην ερμηνεία. Η αδυναμία άμεσης αλληλεπίδρασης με το κείμενο και η ανάδυση του ανάγλυφου της μορφής του το καθιστούν ένα ζωντανό εικαστικό αίνιγμα, το οποίο συνομιλεί υπαινικτικά με τους χιλιάδες χειροποίητους κόμπους που βρίσκονται ακούραστα γύρω του. Η επαναχρησιμοποίηση του οικείου υλικού της ταινίας σήμανσης και η εκμετάλλευση της μορφοπλαστικής του ιδιότητας οδηγεί σε ένα παιχνίδι μέσω της μετατροπής του σε γεωμετρικές και αφηρημένες μορφές, διακωμωδώντας την έννοια της απαγόρευσης. Η παρατήρηση των παραδοσιακών τεχνικών πλέξης σε ασφυκτικούς βρόχους και ύφανσης σε ατελείωτους κόμπους μαρτυρά τη βιωματική και επίπονη ασκητική φύση των έργων. Η συνάντηση των δύο μέσων είναι προβληματική όσον αφορά την αποκατάσταση των ανθρώπινων ορίων. Το σχήμα του κύκλου, άλλοτε μέσω της μετατροπής του σε κουκκίδα και άλλοτε σε κόμπο, οριοθετεί ένα σύμβολο αναφοράς, τραύματος και αποκλεισμού που είναι παρόντα στην οπτική γλώσσα των έργων. Το συνδυασμένο και αναρίθμητο άθροισμά τους επιτελεί μια καλλιτεχνική όσμωση μεταξύ της σημασίας που φέρουν τα όρια στην απλή καθημερινότητα και την ανθρώπινη ύπαρξη, εξετάζοντας το πλαίσιο της καθολικής απαγόρευσης και της απόλυτης ελευθερίας. κείμενο: Αλέξανδρος Καπετάνου

για τον Νίκο Κρυωνίδη Θάλεια Στεφανίδου Ιστορικός Τέχνης/ Επιμελήτρια «...εκείνη την εποχή, ο καλλιτέχνης ήταν ελεύθερος... Σε έναν τοίχο με φρέσκια σουβά, πασπαλισμένο με γυαλιστερό σανδάλι* ή ζυμωμένο με γάλα και σαφράν**, ζωγράφισε κάποιον που διασχίζει με κουρασμένα πόδια ένα λιβάδι στρωμένο με λευκό ασφόδελο, κάποιον που στα βλέφαρά του στηρίζεται όλος ο Τρωικός Πόλεμος...». [ Ο κριτικός ως δημιουργός, Όσκαρ Ουάιλντ ] «...κοιτάξτε τις μιμόζες*** που βλέπω. Φαντάσου τις μιμόζες. Αυτό που δεν βλέπεις.... Η μιμόζα είναι η νύμφη του ζωγράφου...». [ Ο τελευταίος πίνακας ή το πορτρέτο του Θεού, HÃlène Cixous ] Ο Νίκος Κρυονίδης ανακαλύπτει και καταθέτει, αδιάκοπα, σχήματα σκέψης ή συναισθημάτων ως μορφές εικαστικής έκφρασης με την αποφασιστικότητα ενός ενήλικα και τον παιδικό ενθουσιασμό ταυτόχρονα. Τα «ζωγραφικά» του κείμενα λειτουργούν ως σκίτσα οπτικού λόγου που αποτελούν επεισόδια γραφικότητας, άλλοτε υπονοώντας και άλλοτε τονίζοντας εμφατικά τα πρωταρχικά εργαλεία της ζωγραφικής πράξης. Πρόκειται αναμφίβολα για εξελίξεις πειραματισμού και γυμναστικής, για απόπειρες χαρτογράφησης μιας συνειρμικής αφήγησης, ακόμη και για εντυπώσεις διαδοχικών μοτίβων που πολλαπλασιάζουν την αντίληψη του αινίγματος, διευρύνοντας τις ερμηνευτικές του δυνατότητες. Τα δημιουργικά τοπία του, που μοιάζουν με μάζες χρωμάτων που αιωρούνται σε ένα είδος ισορροπίας στον καμβά, λειτουργούν ως γεωγραφίες του φανταστικού που μοιάζουν να παγιδεύουν σχήματα σμηνών πουλιών σε ρευστές γραμμές του ορίζοντα. Και πάλι, ίσως μεταφέρουν συναισθήματα ψυχικής τάξης από ένα εσωτερικό όραμα, χωρίς να σχηματίζουν κάτι άμεσα αναγνωρίσιμο. Είχα προηγουμένως προσδιορίσει την αυτοσχεδιαστική πρακτική του ως «happenings στο χαρτί» και ως δίκτυα χρωματικών ροών και φευγαλέων εικόνων ή λέξεων που προάγουν και προωθούν την ανεξάρτητη σκέψη και την πολυσημία της ζωγραφικής παράστασης. Μια ζωγραφική πράξη που πασχίζει να ανιχνεύσει το παρόν της στιγμής σε εκείνη την άπιαστη, ερωτική και παιχνιδιάρικη κατάσταση όπου ομολογείται η επιταγή «έλα πιο μακριά» - «πήγαινε πιο κοντά». Σήμερα, κυρίως λόγω των επαναλαμβανόμενων εμμονών του και των επιλεκτικών αναδρομικών του, ονομάζω το προσωπικό του ιδίωμα ένα εικαστικό ημερολόγιο των καθαρά προσωπικών και βιωματικών περιπλανήσεών του, ένα ημερολόγιο πέρα από στόχους και τελικό προορισμό. Η ποιητική του Νίκου Κρυωνίδη κινείται στην αναζήτηση του ανεξήγητου και του απροσδιόριστου, προτείνοντας μια αδιάκοπη μετάλλαξη, ένα παρατεταμένο και συνεχές παραλήρημα για ό,τι είναι ίχνος μνήμης και συναισθήματος συνυφασμένο με πλάσματα της φαντασίας και με ό,τι είναι εδώ και τώρα παρόν. Σε μια προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσουμε την ποιητική αυτού του τύπου, ο αφορισμός του Νίτσε «πρέπει να μαντέψεις τον ζωγράφο για να καταλάβεις την εικόνα» μας βοηθά να υποψιαστούμε τη διαλεκτική σχέση μεταξύ της εικόνας που παράγεται ως σώμα του πίνακα και του σώματος του δημιουργού που την παράγει. Θάλεια Στεφανίδου, Ιστορικός/Κριτικός Τέχνης - Επιμελήτρια _ _ _ * Απολιθωμένη χρωστική ουσία έντονου κόκκινου χρώματος [ sandyx ή sandykos ] ** Ισχυρή κίτρινη χρωστική ουσία που προέρχεται από τους στήμονες του φυτού σαφράν [ saffron ή saffron(s) ] *** Mimosa είναι ένα γένος φυτών της τάξης Mimosa. Το όνομα μιμόζα, θηλυκό του μιμού, είναι ελληνικής προέλευσης. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι η mimosa pudica, γνωστή και ως touch-me-not (honteuse femelle/sensitive).

Οι φωτογραφικές εκτυπώσεις του Τάκη Βερέμη, οι «νεκρές φύσεις» του Γιάννη Γαγρίνα, τα αυτοσχεδιαστικά γραφιστικά έργα του Δημήτρη Εφέογλου, οι ζωγραφικές μυθοπλασίες του Χρήστου Κάλφα, η αινιγματική μικρογλυπτική της Κυριακής Μαυρογεώργη και τα πήλινα γλυπτά του Ηλία Χριστόπουλου, θα συναντηθούν στη γκαλερί της Λόλας Νικολάου από τις 11 Ιανουαρίου έως τις 9 Φεβρουαρίου 2024.

Ο Γιώργος Τσακίρης είναι μια μοναδική περίπτωση σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Συνδυάζει καλλιτεχνικά την οικολογική-βιολογική-γεωργική διαδικασία ως οργανωτής των τρόπων με τους οποίους η ζωγραφική ματιά οργανώνει, μέσα από εγκαταστάσεις-κατασκευές και περιβάλλοντα, τις συνθήκες μέσα στις οποίες η φύση λειτουργεί με την απόλυτη αυτάρκειά της. Ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Μπόλης γράφει για την έκθεση του Γιώργου Τσακίρη, μεταξύ άλλων: Η συνέπεια, η συνοχή και το εύρος των αναζητήσεών του, ο συνεχής πειραματισμός, ο καίριος προβληματισμός και το έντονο βιωματικό στοιχείο είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την πορεία του Γιώργου Τσακίρη από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα, συνθέτοντας την εικόνα ενός καταξιωμένου δημιουργού που αντιμετωπίζει την τέχνη ως στάση ζωής, ή πιο σωστά στην περίπτωσή του η τέχνη ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή: Από τα γλυπτά, τα κολλάζ και τις κατασκευές του, τα έργα ζωγραφικής και τα χαρακτικά του μέχρι τις «νεκρές φύσεις», τα γιουκ, τα βελούδα και τις εγκαταστάσεις του με φωλιές πελαργών, κορμούς δέντρων και δάση, τα ενυδρεία, τα θερμοκήπια, τους περιστεριώνες και τα σαλιγκαροτροφεία, τους βατράχους και τις κλωστικές μηχανές, ή τα έργα με σκόρους, σφήκες, σπόρους σιταριού, αυγά, κολοκύθες, κολοκύθια, κομπόστες, μούστο, σπόρους σταφυλιών, γλεύκος και κρασιά... Ο Γιώργος Τσακίρης είναι ομότιμος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.Έχει παρουσιάσει το έργο του σε περισσότερες από 40 ατομικές εκθέσεις, έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έργα του βρίσκονται σε πολλές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο.

Γιώργος Λαζόγκας_Θανάσης Δάπης 21.03 - 18.04.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 21 Μαρτίου 2024, 18.00 - 21.30 Επιμέλεια: Ευθύμης Λαζόγκας, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ο Γιώργος Λαζόγκας, εννοιολογικός καλλιτέχνης και ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ, μαζί με τον Θανάση Ντάπη, έναν σημαντικό καλλιτέχνη της νεότερης γενιάς, θα ανοίξουν τα έργα τους στην γκαλερί Λόλα Νικολάου από τις 21 Μαρτίου. Όπως επισημαίνει ο επιμελητής της έκθεσης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Ευθύμης Λαζόγκας, για τον Γιώργο Λαζόγκα: Ο Λαζόγκας υποστήριζε πάντα ότι «Το θραύσμα είναι το όλον». Στο εικαστικό του ιδίωμα, το θραύσμα φέρει τη μνήμη της εικόνας του όλου, αλλά παραμένει ως καταγραφή του ελάχιστου, καθώς αποφεύγει τη φλυαρία της αφήγησης, αφουγκραζόμενο τη σιωπή και την ποίηση του non finito. Πρόκειται για μια αναφορά, μια αλληγορία και ένα σύμβολο που παίζει ανάμεσα στη φαντασία και το απερίγραπτο. Με αυτή την έννοια, το θραύσμα είναι το έργο, η προέλευσή του και ο γενεσιουργός του πυρήνας, καταγράφοντας ταυτόχρονα τη μόνιμη αδυναμία της ιδέας να μεταφερθεί αναλλοίωτη στην ύλη. Η ιδέα μέσα από το θραύσμα παραμένει θραύσμα, μια αποσπασματική υπενθύμιση του συνόλου, δίνοντας στην εικόνα μια αινιγματική διάσταση. Το θραύσμα, που θέτει το αίνιγμα, «ούτε λέει ούτε κρύβει αλλά σημαίνει». Από τη φύση του διαπραγματεύεται την ιδέα του αδυσώπητου χρόνου, της απώλειας, της μνήμης, της καταστροφής. Η ίδια η μνήμη που υπονοείται από το θραύσμα λειτουργεί επίσης με αποσπασματικό τρόπο. Μέσω των επικαλύψεων των αναμνήσεων, οι μηχανισμοί της μνήμης θρυμματίζουν την εικόνα του συνόλου, αφαιρώντας τις άχρηστες πληροφορίες και επιτρέποντας να βγουν στην επιφάνεια μόνο τα θραύσματα που περιέχουν το ουσιώδες. Πολιτισμικά, ζούμε μέσα από τα ίχνη του παρελθόντος, έχουμε στις αποσκευές μας αναμνήσεις - θραύσματα συσσωρευμένων εικόνων παλαιότερων πολιτισμών που συνεχώς αναδημιουργούνται και ανακατασκευάζονται κάθε φορά σε μια νέα πρόταση. Σχετικά με τον Θανάση Δάπη ο επιμελητής δηλώνει: «Για τον Θανάση Δάπη ο επιμελητής δηλώνει:»: Χωρίς να χάσει τίποτα από την αθωότητα της παιδικής γραφής και σκέψης, ο Δάπης επιχειρεί, με την ανεπιτήδευτη ενστικτώδη γραφή του ως μορφοπλαστικό όπλο, μια νέα αφηρημένη αφήγηση που τείνει να εισάγει πολλαπλές αναγνώσεις στο έργο του. Το χρώμα, το σχέδιο και η σύνθεση βρίσκονται στο επίκεντρο. Ο Δάπης πίσω από κάθε σχέδιο που διαμορφώνει επινοεί ένα προσωπικό οπτικό αλφάβητο μέσω συμβόλων, κωδικών και εννοιών που εισάγονται σε κάθε έργο, προκαλώντας έτσι τον θεατή να νιώσει τις σκέψεις του. Εντοπίζει απλά, αρχετυπικά σύμβολα όπως ο ήλιος και το φεγγάρι, το σπίτι και το δέντρο, το μήλο και το φίδι, τα λουλούδια και τα ζώα, δημιουργώντας υπαινιγμούς και αλληγορίες. Από την άλλη, εκφράζει συναισθήματα, καταστάσεις, καιρικά φαινόμενα, τη συνύπαρξη του καλού και του κακού, τη ζωή και το θάνατο με χρώματα, πρόσωπα, σχήματα και γράμματα. Τα ίδια τα χρώματά του είναι καθαρά, τα καθαρά χρώματα χρησιμοποιούνται και ως σύμβολα υπηρετώντας τη γοητεία και τη δυναμική της πρωτότυπης γραφής, η τέχνη του Θανάση Δάπη διατηρεί αναλλοίωτη μέσα της τη χαρά της ζωής, κερδίζοντας το στοίχημα της χαμένης έννοιας της απλότητας, ενώ διατηρεί ζωντανή την πρωταρχική αίσθηση του ενθουσιασμού της ανακάλυψης του κόσμου όταν ήμασταν παιδιά. Απόσπασμα από το κείμενο του Ευθύμη Λαζόγκα για την έκθεση

Thalassa Thalassa Thalassa Thalassa.Μικτοί ρυθμοί ως τρεις εκδοχές οπτικής ανίχνευσης από : Dimitris Ameladiotis, Melina Georgoudas and Stamatis Laskos. Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης με μια συλλογή ετερόκλητων και παρα-καλλιτεχνικών υλικών παράγει αινιγματικούς συνδυασμούς, ένα σπονδυλωτό έργο εγκατάστασης , σαν μια περιπέτεια σε εξέλιξη. Η Μελίνα Γεωργούδα με σχέδια και ζωγραφικά έργα ποικίλων διαστάσεων μεταφέρει τοπία ψυχικής τάξης, τόσο στα «πορτρέτα» της όσο και στις αμιγώς αφηρημένες εκδοτικές περιπέτειες της. Ο Σταμάτης Λάσκος ανασυνθέτει στις εικόνες του ορατές και αόρατες μορφές παρατήρησης, σκέψης και συναισθήματος. Προβάλλει τοπία εσωτερικών κόσμων που μοιάζουν με φανταστικά ξωτικά περιβάλλοντα. [αποσπάσματα από σχόλια της Θάλειας Στεφανίδου]

Τρεις διαφορετικές εκδοχές της πράξης της ζωγραφικής: Τα ποπ κολάζ του Κωνσταντίνου Πάτσιου, ζωγραφικές αφηγήσεις συγχρονικότητας που παράγουν διαπολιτισμικές συν-συνθήκες νοημάτων, θα συνομιλήσουν με τις «ανάγλυφες ζωγραφικές κατασκευές» της Σπυριδούλας Πολίτη, μια βιωματική διαδικασία που αφορά την έννοια του ρούχου και την οπτική μεταφορά του στον καμβά, καθώς και με τις αφηρημένες χειρονομιακές παραστάσεις, τις τραχειογραφίες/αποτυπώσεις της Ελευθερίας Στόικου. (σχόλιο της Θάλειας Στεφανίδου)

Yorgos Agrotes_Penelope Akritidou_Vasilis Alexandrou_ Dimitris Ameladiotis_ Fotios Balas_ Olga Bogdanou_ Katerina Charalambidou_ Konstantinos Chatzipapas_Kostis Damoulakis_ Athan Dapis_ Dimitris Dimitriadis__Danai Dimoutziki_Giannis Gagrinas_ Boris Georgitseli_ Melina Georgouda_ Theano Giannezi_Elena Hadjiathanasiou_ Haris Hilitsis_Kallirroi Ilia_ Ljilja Jaric_Christos Kalfas_Dora Kapetan Labrou_Alexandros Kapetanou_Dimitris Kapetanou_Ellie Katsara_Katerina Katsiura_Konstantinos Kioutsioukis_Peggy Kliafa_Harris Kondosphyris_ Nikos Kryonidis _ Andreas Laskaris_Emmanuela Liagou_Thomas Makinatzis_Konstantia Makri_Antigoni Manolidou_Ioannis Markakis_Konstantinos Michos_Ioannis Monogios _Dimitris Palantzas_Giorgos_Angelika Panagiotidou_ Aspasia Pania_George Pantazis_ Kiki Papazi_Maria Paschalidou_Sofia Pechlivanidou_Anna Popofidou_Revecca Protopapa_Ion Rudolph_ Vasilis Sentzas_Eleftheria Stoikou_Mari Theofilou_Eleni Theofilktou _ Zefie Tiftiktsoglou_ Nikos Triantaphyllou_ Konstantinos Tsakiris_Mantha Tsialiou_Maria Tsesmeli_ Sofia Vaggeli_George Vavatsis _Dafni Vlasidou_Aexia Xafopoulou_Vasilis Zografos

Βασίλης Αλεξάνδρου_Γιώργος Βαβάτσης_Βασίλης Ζωγράφος_ Χάρης Κοντοσφύρης_Νίκος Κρυωνίδης

Γιώργος Ζογγολόπουλος _ Αλεξία Ξαφοπούλου 03.10 - 25.10.2024 Εγκαίνια Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2024, 18.00 - 21.30 Η Γκαλερί Λόλα Νικολάου θα παρουσιάζει από Πέμπτη 3 Οκτωβρίου έως Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, μια επιλογή από σειριακές αναπαραγωγές έργων σε μικρή μορφή από το Ίδρυμα George e Zongolmous Ανάμεσα στα έργα είναι οι Ολυμπιακοί Κύκλοι, η γλυπτική σύνθεση στην είσοδο του Διεθνούς Εκθεσιακού Κέντρου Θεσσαλονίκης, οι εμβληματικές Ομπρέλες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες συνθέσεις με ομπρέλες, φακούς και laminates. Παράλληλα, η γκαλερί θα παρουσιάσει τις πιο πρόσφατες ζωγραφικές συνθέσεις της καλλιτέχνιδας Αλεξίας Ξαφοπούλου, τη σειρά έργων της με τίτλο The Great Wide Open, έργα σε καμβά ποικίλων διαστάσεων με μικτές τεχνικές. [... αυτά τα ακανόνιστα περιγράμματα και οι ασυμμετρίες όγκων και επιπέδων, όπως τα κομμάτια ενός παζλ με τη δική του ξεχωριστή λογική σύσταση, θα μπορούσαν να είναι προσωπικές διευκρινίσεις της αντίληψης των τοπίων και των μονοπατιών. Είναι μια διαδοχική χωρική συνύπαρξη, παρόμοια με τη «βυθοκόρηση» της σκέψης, όπου υπηρετείται μια εικονογραφική αίσθηση του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα δηλώνεται μια τοποχωρική στάση απέναντι στο χάος. (απόσπασμα από κείμενο της Θάλειας Στεφανίδου)

Η νέα δουλειά της Ελένης Θεοφιλάκτου είναι κυρίως έργα σε χαρτί με ανάμεικτα υλικά. Η ίδια εξομολογείται για αυτή τη σειρά έργων: ''Δεν ξέρω τι έγινε και μου έλειψε η ζωγραφική, νομίζοντας ότι 'γράφω' ή 'ράβω' αλλά δεν προδίδω, δεν αδικώ, δεν μεταμφιέζομαι. Αυτό το έργο με οδήγησε σε έναν πολύ φιλόξενο, σχεδόν ιδιόκτητο κοιτώνα. Δεν ήταν οι εικόνες που ήταν ο στόχος αλλά η αναστολή της εικόνας, που μεταφέρει τη ζωγραφική διαδικασία στο διηνεκές -τουλάχιστον για μένα. Τελικά μια χειραγώγηση του εγώ από τα υλικά μου και τη χαρά του «κάνω». Η Αφροδίτη Λίτη μεταξύ άλλων λέει για το έργο της: Βασικός άξονας της δουλειάς μου είναι η εις βάθος διερεύνηση του κοινού εδάφους μεταξύ του ρήματος «άγαλμα» και του όρου «άγαλμα». Κατανοώ την τέχνη μου όχι ως μια σειρά εξισώσεων αλλά ως παραλλαγές υποσχέσεων ευτυχίας. Τα γλυπτά αναπτύσσουν έναν μορφολογικό και σημειωτικό διάλογο με την ανθρωπολογία, τη λαογραφία και την αρχαία γλυπτική παράδοση, ενώ οι συχνές εικονιστικές αναφορές συνθέτουν μια βαθιά αρχιτεκτονική οργάνωση του γλυπτικού χώρου, με αναφορά τόσο στη σύγχρονη τέχνη όσο και στον ορφικό και παλαιοχριστιανικό «κόσμο».

.

Τα έργα της Δάφνης Βλασσίδου αποδομούν και ανασυνθέτουν στιγμές παγωμένες στο χρόνο, προσπαθώντας να δώσουν ζωή σε ξεχασμένα θραύσματα αναμνήσεων. Οι παλιές φωτογραφίες που χρησιμοποιεί συνήθως προέρχονται από παλαιοπωλεία, ενώ οι σύγχρονες φωτογραφίες κολάζ απεικονίζουν πάντα αγνώστους. Μέσα από τη σύνθεση φωτογραφιών και αναμνήσεων που έχουν ήδη απορριφθεί, επιδιώκει να προκαλέσει μια αίσθηση περιέργειας και ενδοσκόπησης, καλώντας τους θεατές να αναλογιστούν και να αμφισβητήσουν την αντιληπτή αξία των στιγμών που παραδίδονται στη λήθη, καθώς και τη σχέση τους με τις δικές τους αναμνήσεις. Στόχος δεν είναι μόνο ο επαναπροσδιορισμός της αξίας των ξεχασμένων στιγμών, αλλά και η δημιουργία μιας νέας και συνεχώς μεταβαλλόμενης συλλογικής μνήμης. μια απόδειξη της συνεχούς εξέλιξης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η παρούσα κειμενική εργασία της Μαρίας Τσεσμελή βασίζεται στην αυτόματη γραφή. Οι προσωπικές σκέψεις καταγράφονται σε μεμονωμένα κείμενα, με τις λέξεις να γίνονται το μέσο για το οπτικό αποτέλεσμα. Κεντρικός πυρήνας της ενότητας είναι η επαναλαμβανόμενη επανάληψη, η οποία λειτουργεί ως πρακτική συναισθηματικής αποσυμπίεσης. Προσπάθεια απεμπλοκής από την ευθύνη ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης. Ως προς το θέμα, τα τρέχοντα γεγονότα είναι η αφετηρία. Οι καταστροφές και οι απώλειες, φυσικές ή άλλες, αποτελούν σημείο αναφοράς για προβληματισμό σχετικά με την κοινωνική θέση κάποιου. Κρίσιμες αναζητήσεις και χρόνια ερωτήματα, για την ατομική και συλλογική ταυτότητα, εξελίσσονται σε καθολικές ανησυχίες της ανθρώπινης φύσης. Αυτά είναι τα διαχρονικά ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, της απώλειας και της απώλειας, της απώλειας και της μνήμης, όπως συμβαίνουν στη γκροτέσκη γλώσσα του Έντγκαρ Άλαν Πόε και στα έντονα κοινωνικά και υπαρξιακά έργα του Φραντς Κάφκα. Στα έργα του Fenok, διαδρομές με αντικείμενα-σύμβολα και εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, η ελληνική ύπαιθρος και οι άδειοι δρόμοι της διάσπαρτοι με εικονοστάσια (στοιχεία παράδοσης) και ταυτόχρονα, αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανθρωπολογία του τοπίου γίνεται φαινομενολογία του (1). Αυτά τα αρχιτεκτονικά κτίσματα που συναντάμε σε όλη τη χώρα, πέρα ​​από τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα, είναι εθιμικές κατασκευές που σηματοδοτούν τη συνάντηση του θαύματος και του δράματος, της ζωής και του θανάτου - χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε ποια από τις δύο δυνάμεις επικράτησε σε κάθε περίπτωση. (1)* Ξεκινώντας από τη συνειδητή εμπειρία των φαινομένων, συνάγονται τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αντιληπτικής διαδικασίας και η οντότητα των εμπειριών (Edmund Husserl). Η καλλιτεχνική δραστηριότητα του Κωνσταντίνου Χατζηπαπά, επικεντρώνεται στους τομείς της ζωγραφικής, του σχεδίου και των εγκαταστάσεων με κύριο άξονα το θέμα της απώλειας. Μέσα από μελέτες της διαδικασίας αποσύνθεσης του σταφυλιού και ερευνητικές προσεγγίσεις στην έννοια του κενού και του μαύρου χρώματος, ο καλλιτέχνης εμβαθύνει στο θέμα της απώλειας και σε πτυχές που σχετίζονται με αυτό, όπως η γήρανση, ο θάνατος και η μετάβαση, προκειμένου να τα κάνει προσιτά στον θεατή και να αμβλύνει το υπαρξιακό άγχος που περιβάλλει τη φύση τους.

Roots and Rein | καταστάσεις συνύπαρξης Τί δὲ γαρ παλαιὸν ἔρνος ἀκρέμενον πατρῴαν φυτὶ προσβλέπει; [ Τι αρχαία ρίζα που ακόμα προσκολλάται στο μητρικό της στέλεχος, κοιτάζοντας πίσω στο προγονικό της έδαφος; ] Ευριπίδης, Φοίνισσες (608-609) Ο Στράτος Καλαφάτης στην αναζήτηση αρχαϊκών στοιχείων από το μυθικό παρελθόν του τόπου καταγωγής του, αυτή τη φορά ερευνά τα ίχνη του έφιππου ήρωα της Θράκης, ενός αρχετυπικού συμβόλου που ενσαρκώνει το ιδεώδες της ανδρείας, της δύναμης, του θάρρους, της προστασίας και της πίστης σε ιερό σκοπό. Το άλογο, με όλους τους συμβολισμούς ενέργειας, κίνησης και αστείρευτης ζωτικότητας και ως πιστός σύντροφος του ήρωα ενδυναμώνει την ηρωική εικόνα, δηλώνοντας εμφατικά την αρμονική συνθήκη συνύπαρξης ανθρώπου και ζώου. Παράλληλα με τον καλπασμό του ενισχύει την δυναμική της ελεύθερης κίνησης μέσα στη φύση και της απελευθερωτικής κατάκτησης. Οι μουσειακές παραστάσεις του έφιππου ήρωα με τις μεταλλάξεις τους σε εκδοχές αγίων της ορθόδοξης πίστης, τα διαχρονικά στοιχεία της συμβολιστικής του αλόγου, οι συνδέσεις με ψυχαναλυτικούς τύπους που παραπέμπουν στην αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου, καθώς και η έννοια της μεταμόρφωσης και του ταξιδιού προς την ωριμότητα, είναι τα βασικά στοιχεία που οδηγούν την εικαστική αφήγηση του Καλαφάτη. Η Λία Ναλμπαντίδου μένοντας πιστή στις αναζητήσεις της γύρω από τον θεματικό πυρήνα της οικογένειας, την αναβίωση της εμπειρίας εκτοπισμού από τους τόπους καταγωγής και την απώλεια δεσμών, ανιχνεύει τα αρχεία της προκειμένου να δημιουργήσει μια σύνθετη εικαστική αφήγηση προσωπικής μαθητείας. Με στοχαστική εξερεύνηση και εμβάθυνση στους αγώνες επιβίωσης ‘κεντάει’ τις διαδρομές που σηματοδοτούν την αλλαγή εστίας των προγόνων που δεν γνώρισε, ψηλαφώντας με αυτόν τον τρόπο αγωνίες και συναισθηματικά βάθη. Παρόμοια με τελετουργική διαδικασία φαίνεται να βάζει σε τάξη κάποια αναπάντητα ερωτήματα, ενώ με τη ρυθμική επανάληψη δημιουργεί περιγράμματα στις διαστάσεις της ανθρώπινης αβεβαιότητας. Επιπλέον από τα προσωπικά της αρχεία επιλέγει για την αφήγησή της ευχετικές στίξεις και ενδεικτικές στιγμές χαράς που μοιάζουν με βεβαιότητες, ικανές να εξορκίζουν το κακό. Οι γιορτασμοί γενεθλίων με την οικεία εθιμοτυπία σε φωτογραφίες και βίντεο, αφηγούνται στιγμιότυπα παραμυθίας. Προσπαθώντας να συντάξω κάποια στοιχεία ανάμνησης από τις συναντήσεις μου με τον Στράτο Καλαφάτη και την Λία Ναλμπαντίδου στο εργαστήριό τους στα κάτω Λαδάδικα με αφορμή τις προτάσεις Roots and Reins που ετοιμάζουν, κάποιες εικόνες γίνονται κυρίαρχες αναφορές: η φαγωμένη βαριά πέτρα/εύρημα, οι υφασμάτινες επιφάνειες από soie sauvage, όπου θα κεντηθούν διαδρομές, σαν ίχνη ανθρωπογεωγραφίας, η φωτογραφία με το υπερμέγεθες αγαλμάτινο άλογο προφίλ, εκείνη με τις εννέα εκδοχές του έφιππου Ήρωα της Θράκης, η φωτογραφία με τον όρθιο εστεμμένο στο χωράφι, εκείνη με το μικρό πουλί, σκαλωμένο ανάποδα σε κλαδί, οι φωτογραφίες με εκδοχές από πλεγμένες παλάμες κι ακόμη εκείνη με τα απομεινάρια/στολίδια στην πασπαλισμένη με ζάχαρη επιφάνεια του γλυκού. Αυτές οι εικόνες, σκέφτομαι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν τα αποφασιστικά μέρη ενός puzzle, μη οριοθετημένου ακόμη. Τις αντιλαμβάνομαι σαν μια σύνοψη και συν-αγωγή αναπαραστάσεων για την Ζωή, όπου με μεταφορές, αμφισημίες, αλληγορίες και με λαχτάρα σύνδεσης πλάθεται ένα συνολικό αφήγημα εσωτερικών σχέσεων. Σε αυτές, οι εναλλαγές ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, τη μεγάλη και την μικρή ιστορία, τα οικογενειακά αρχεία και το πλασματικό περιβάλλον από παραστάσεις μύθων και δοξασιών, όλα, έρχονται να υπογραμμίσουν τα προσωπικά χαρακτηριστικά αυτών των δύο τόσο διαφορετικών καλλιτεχνικών ταυτοτήτων, στην κοινή τους ανάγκη ανεύρεσης καταγωγικών ριζών και κατανόησής τους. Ο τίτλος της συνολικής δράσης ως ρηματικό συμπλήρωμα της εικαστικής διαδικασίας έρχεται να συντονίσει επιπλέον τη σκέψη μου. Roots and Reins είναι αναμφίβολα μια δυναμική μεταφορά της έννοιας του ελεγχόμενου ‘ριζώματος’ που συνεχώς εξελίσσεται και που λειτουργεί παρόμοια με σύστημα λόγου και εικόνας, καθώς επεκτείνεται με πολλές διασταυρώσεις και πολύπλοκους τρόπους. Ωστόσο, αυτό που σε μένα πέρα από τη σημασία των λέξεων δημιούργησε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι τα αρχικά R των δύο λέξεων του τίτλου και η μουσική αίσθηση που αυτά παράγουν. Μου υπαγορεύτηκαν αυτόματα κάποια λεκτικά δίδυμα που αρχίζουν από R : Repetition – Reflection, Rhyme – Rhythm, Resilience – Reign, Rhizome – Resistance, Rationalism – Romanticism, …. και σκέφτηκα πως η επανάληψη και ο αναστοχασμός, οι ρίμες και ο ρυθμός, η ανθεκτικότητα και η επικράτηση, το ρίζωμα ως συνοχή και αντίσταση σε αφανισμό, η λογική κι η ευαισθησία είναι σίγουρα από τις έννοιες κλειδιά για να ερμηνευτούν οι προτάσεις των δύο καλλιτεχνών. Εξάλλου οι συνειρμικές ροές και οι συσχετισμοί στην εξερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης όσον αφορά την καταγωγή έχουν άμεσες συνδέσεις με σύμβολα από την μικρή και την μεγάλη ιστορία, στα οποία μπορεί να αντικατοπτρίζεται η δυναμική πολυπλοκότητα και για τους δύο δημιουργούς. Εν κατακλείδι θα έλεγα πως το πρόταγμα, σαν προστακτική και στις δύο αφηγήσεις των Roots and Reins παραμένει επίμονο: να γνωρίσεις την καταγωγή σου με όλες τις ιστορικές και μυθολογικές της μεταφορές. Να αγγίξεις τα αρχέτυπα στις αναγωγημένες τους καταγραφές. Να ερμηνεύσεις εικόνες με συνόψεις μυστικών που δημιουργήθηκαν από προηγούμενες γενιές, με τον δικό σου τρόπο, μακάρι με επινοημένες τεχνικές σε αποφασιστικές στιγμές. Θάλεια Στεφανίδου Ιστορικός/κριτικός τέχνης – Curator Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2025